Cumhuriyet 06.07.2008
AHMET ARPAD
STUTTGART
STUTTGART
Avrupa Birliği’nin (AB) sadece Ankara
için değil, Brüksel için de bir serüven olduğu 2005’te Fransa ile Hollanda
halklarının Avrupa Anayasası’na karşı çıkmasının ardından şimdi de İrlanda
halkının Lizbon Anlaşması’nı reddetmesi ile bir kez daha gözler önüne serildi.
“Yeşil adalılar”ın sadece yüzde 45’inin sandığa gitmesi de AB’ye olan ilgisizliğin
başka bir kanıtı. Bu sonuç başta Almanya ve Fransa olmak üzere kimi “eski”
üyeyi tabii ki öfkelendirdi. Kuruluşun tepeden inme aldığı kararlarla birlik
olmaktan ve halklarından giderek uzaklaştığını nedense görmezden geliyorlar.
AB’nin son 30-40 yılda halklarının birliğine yönelik hiçbir şey yapmamış
olduğunu görmemek için üst düzey politikacı ya da yazar-çizer olmaya gerek
yok. Bu dev organizasyon kurulduğundan bu yana bir arpa boyu yol alamadığı
gibi, 2000’li yıllara girildiğinde de çok gerekli olan reformları bir türlü
gerçekleştiremedi. Bunun baş nedenlerinden biri, AB’nin uzun yıllar lokomotifliğini
yapmış Almanya’nın, özellikle iç sorunları nedeniyle güç yitirmiş olması.
Batısının doğusu ile birleşmesi ülkeye hiç yaramadı. Rusya ile Amerika’nın
aralarında anlaşarak “onay verdikleri” bu birleşme Almanya’nın yanı sıra
AB’nin de zayıflamasına neden oldu.
Avrupalı politikacılar bundan yarım
yüzyıl önce yola çıktıklarında önce Amerika ve Rusya’ya, sonraki yıllarda
da Çin ve Japonya’ya karşı ekonomik ve askeri bir güç oluşturmak, barış
içinde yaşamak istiyorlardı. Şimdi ise Amerika kimseyi dinlemeden yoluna
devam ediyor. Önce Doğu Almanya’yı Batı Almanya’ya geri veren, ardından
da diğer Demirperde ülkelerini AB’ye “kakalayan” Rusya da kendi bildiğini
okuyor. 2.4 milyarlık Hindistan’la Çin’in attığı adımlar giderek büyüyor,
hızlanıyor. Dünya sahnesine yeni yeni küresel oyuncular çıkıyor. Uluslararası
sorunların çözülmesinde Avrupalılar sus pus. Amerikan emperyalizmi Irak’ta
“at koştururken” kimi Avrupa ülkesinin komşumuzda kan akmasına destek vermesi
de AB’nin ne kadar zayıf olduğunun en büyük kanıtı.
Bir türlü halklarının yararına bir
birlik olamayan Avrupa bu gidişle büyük ekonomik ve sosyal dönüşümleri
başaramayacak gibi. “Küresel güç” düşünden de yavaş yavaş vazgeçmek zorunda
kalacak. Birlik üyeleri 21. yüzyıl dünya gerçeklerine karşın birbirleriyle
anlaşmaktan hâlâ çok uzaklar. AB ülkelerinde birçok karar halka sorulmadan
alınıyor. Üyeler arasındaki kültürel farklılıklar da, hiçbir zaman çözümlenmeyecek,
sürekli zorluklar yaratacak kalıcı bir sorun. Unutmayalım, kültür birliği
olmayan ülkelerin uzun süre yaşamadığı, dağıldığı bilinen bir gerçek. Şu
günlerde AB çok önemli ve de tehlikeli bir gelişimin eşiğinde. Almanya
ile Fransa arasında kimi sorunlar yaşanıyor. “Sevgili Nicolas” ile “Chère
Angela”nın arasına kara kedi girmiş gibi. Sarkozy kendi başına bir şeyler
yapmaya başladı. Kafasından bir “Akdeniz Birliği” geçiriyor. Bu da tabii
Berlin’in hiç hoşuna gitmiyor. Almanya, AB aracılığı ile Doğu Avrupa’ya
açılırken Fransa da Akdeniz ülkeleri ile ortak bir girişime imza atıp Avrupa’nın
güneyine ağırlığını koymayı düşlüyor. Korkusu, Almanya’nın birliğe üye
olmalarına büyük destek verdiği eski Demirperde ülkelerinde söz sahibi
olup güçlenmesi. AB içinde bir karşı denge oluşturmak isteyen Fransa, Avrupa
Merkez Bankası’nın denetlenmesini de üstlenmek istiyor. Paris’e sert çıkış
yapan Angela Merkel, AB’nin bölünebileceğine dikkati çekti. Sarkozy’nin
“Güney Avrupa” düşü gerçekleştiğinde Almanya’nın da bir “Doğu Avrupa Birliği”
kurabileceğini açıkladı. Şu sıralar anlaşmışlar gibi bir hava esiyor. Bakalım
gelişmeler neler gösterecek? Almanya Fransa’nın “Akdeniz projesi”ne göz
yumabilir, Fransa da Almanya’nın Doğu Avrupa’da etkili olmasına. Bakarsınız
AB’yi çıkarları doğrultusunda bölüşürler!
1973’ten bu yana AB’den tam 41 milyar
Avro destek alan İrlanda’dan onay gelmemesi üzerine, “Çekirdek Avrupa’ya
dönelim” diyenlerin sesi yine yükselmeye başladı. Görüldüğü gibi AB, temeli
atılmış, duvarları çıkılmış, fakat bir türlü bitirilmemiş çok katlı bir
yapı. İnsana İstanbul’un varoşlarındaki yarım kalmış, yıllardır içi boş
bırakılmış binaları anımsatıyor. Böyle yapılarda oturulmaz!
Bizim AB hayranları ise birilerine
sürekli yaranarak kişisel, politik, dinsel ve ideolojik çıkarları uğruna
dört takla atmaya devam ediyor. Ne de olsa şu sıralar laikleri ve Türk
yargısını hiç çekinmeden eleştiren AB, onlar için son şans. Denize düşmüşler,
yılana sarılıyorlar. Kendilerine destek veren AB’yi öve öve bitiremiyorlar.
Sanki AB bulunmaz Hint kumaşı!
www.ahmet-arpad.de
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder