21 Şubat 2019

Çeviri cephesinden güzel bir anı

21 Şubat 2019
Doğan Hızlan
 
İyi çevirmen Ahmet Arpad, Yüksel Pazarkaya'nın kitabı üzerine yazdığım yazıdan sonra kendisiyle çeviri üzerine yapılmış bir söyleşiden bölümler gönderdi.

Arpad, Anna Seghers'in 'Transit' adlı eserinin aynı adlı çevirisiyle Talat Sait Halman Çeviri Ödülü'nü kazanmıştı.

Gökhan Güvener'in sorularını yanıtlayan Arpad, Alman edebiyatından dilimize yirmiye yakın eser çevirdi. Babası Burhan Arpad da önemli bir gazeteci ve çevirmendi.

Altın Kitaplar Yayınevi'nde çalışırken kitaplar aracılığıyla aramızda bir dostluk kurulmuştu. İyi bir çevirmen olmanın kuralları konusunda Yüksel Pazarakaya ile düşünceleri örtüşüyor. Çevirmen hem özgürdür hem de yazarın anlatımına bağlıdır diyor. Batı ülkelerinde yayıncı-çevirmen ilişkisi daha ciddiye alınıyor. Yabancı dil bilmenin yanında genel kültürün de şart olduğunu ileri sürüyor.

Ahmet Arpad, babası Burhan Arpad'ın Erich Maria Remarque'ın 'Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok' romanının çevirisini hatırlatarak yazar-çevirmen ilişkisi üzerine ilginç bir anekdotu hatırlatıyor.

Bu arada 20'nci yüzyılın Alman dilinde yazılmış en başarılı eseri kabul edilen 'Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok'un yazılışının üzerinden tam 90 yıl geçmiş.

'Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok' romanı 31 Ocak 1929'da yayımlandı. 1930 yılında Amerika'da beyazperdeye uyarlanan, elli dile çevrilen, yirmi milyon baskı yapan bu roman geçen yüzyılın ilk ve en başarılı savaş karşıtı eseri olarak kabul edildi. Remarque bu eseriyle Birinci Dünya Savaşı'nın yaralarını on yıl sonra bile bir türlü saramamış Weimar Cumhuriyeti insanlarını yüreğinden vurmuştu. Okurları savaş yüzünden travma geçirmiş, ruhsal dengesini yitirmiş, çökmüş bireylerdi. Remarque da onlardan biriydi. 19 yaşında cepheye sürülmüş, ağır yaralı olarak bir yılını askeri hastanelerin koğuşlarında geçirmişti. Remarque, 20'nci yüzyıl Alman edebiyatında hiçbir yazarın ulaşamadığı büyük bir ün bırakarak 1970 yılının eylül ayında İsviçre'de bir hastanede öldüğünde yetmiş iki yaşındaydı.

BAKIN BANA İSTANBUL'DAN NE GETİRDİ

BURHAN Arpad, ziyaret ettiği ünlü yazarla tanışmasını ve kendisini nasıl karşıladığını şöyle anlatıyor:

"Erich Maria Remarque ayağa kalktı, elindeki içki şişesini lokantada oturanlara göstererek seslendi: 'Bakın, çevirmenim Burhan Arpad bana ne getirdi İstanbul'dan!' Yıl 1956, bir ağustos akşamı, İtalyan İsviçresi, Lago Maggiore kıyısında Porto Ronco. Locanda Miller'in masaları dolu. 20. yüzyılın en ünlü yazarlarından biri kabul edilen Remarque'ı‚ Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok çevirisiyle Türk okuruna tanıtmış ve ardından onun en önemli eserlerini dilimize kazandırmıştım. Porto Ronco'daki akşam yemeği buluşmamıza eli boş gelmemiştim. Değişik içkileri sevdiğini bildiğim yazara İstanbul'dan bir şişe Yeni Rakı'yla bir kutu Sipahi Ocağı getirmiştim. Lago Maggiore'nin büyülü akşamındaki uzun sohbetimizde Remarque ilk tiyatro yapıtı 'Son Durak'ın birkaç hafta sonra Berlin Renaissance Theater'de oynanacağını söyledi. Konudan konuya atladık. Türkiye'deki telif haklarından, edebi çevirinin güçlüğünden, yazarla çeviren arasında bir düşün ve görüş beraberliği zorunluluğundan söz ettik. Remarque, kalın ve sıcak bir sesle, kendine güvenerek konuşuyordu. Garsonun getirdiği birayı içerken, villasında buluşamadığımız için özür diledi: 'Dün gece ve bugün bu saate kadar yeni romanımın (Kara Anıt) son düzeltmelerini yaptım' dedi. Konuşma dönüp dolaştı yine çeviriye geldi. Remarque: 'Edebi eser çevirmenin büyük bir gelir sağlamadığını yakından bilirim' diye konuştu. 'Bunun daha çok manevi yanı olduğu su götürmez. Ben, eserlerimi elle yazar ve sonradan sekreterime dikte ederim. Bu iş için sekreterime ödediğim para, aynı romanın İsviçreli çevirmeninin aldığından çoktur'. Konudan konuya atladık. Gölün gri lacivert sularına ay ışığı vurmuştu. Zaman çabuk geçmişti. Saatlerimize baktık. Ben son trene yetişecektim. Remarque: 'Burhan Arpad'a en iyi dileklerimle' diye imzaladığı 'Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok' romanının eski bir baskısını uzatırken gri mavi gözleri ışıldıyordu. El sıkıştık. 'Belki önümüzdeki yıl Türkiye'ye gelirim!' dedi. Sonra cebinden çıkardığı 'Sipahi Ocağı' kutusunu açıp içinden bir sigara aldı, yaktı ve az ötede oturan tanışlarının masasına doğru yürüdü."

ÇEVİRİNİN önemine önemli bir çevirmenin anısı aracılığı ile bir kez daha değinmek istedim. Hem de edebiyat tarihinin en önemli romanlarından birinin, 'Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok'un yayınlanışının 90'ıncı yılını hatırlatarak.  

10 Şubat 2019

'İmparatorluk Vatandaşları'

CUMHURİYET, 10 Şubat 2019
STUTTGART
AHMET ARPAD

Almanya'da sürekli ilginç şeyler yaşanıyor! Medya hep okunacak haberlerle dolu. Canınız hiç sıkılmıyor! Son ayların ilginç haberlerinden biri de 2017'de ortaya çıkarılan, sayılarının 19 bine ulaştığını yıl sonunda Almanya Anayasayı Koruma Teşkilatı'nın açıkladığı, ne oldukları doğru dürüst bilinmeyen, başka bir Avrupa ülkesinde rastlanmayan, kendilerine 'İmparatorluk Vatandaşı' diyen insanlar!

Evleri silah deposu
Ülkenin bütün eyaletlerine dağılmış bu insanlar topraklarında yaşadıkları Federal Almanya Cumhuriyeti'ni tanımıyorlar. Onlar 100 yıl önce sona ermiş olan Alman İmparatorluğu'nun resmen hâlâ yaşadığına inanıyor, geçmişteki düzeni düşlüyor ve ülkede geçerli demokratik anayasal düzeni toptan reddediyorlar. Bu 'vatandaşlar', ülküleriyle aşırı sağcılara çok yakınlar, ceplerinde kendi yaptıkları ortak kimlikleri taşıyorlar. Federal İçişleri Bakanlığı'nın açıklamalarına göre her zaman şiddete hazırlar. Yönetenlerin ve toplumun kendilerini ezdiğini iddia ediyorlar. Düşsel dünyaları komplo teorileriyle dolu. Bu nedenle olacak yaklaşık bininin evi silah deposunu andırıyor! 19 bin 'İmparatorluk vatandaşı'nın 4 bini Bavyera'da, 3 bini de Baden-Württemberg eyaletinde yaşıyor. Fürth'te bir polisi öldüren "vatandaş"ın 2018'de ömürboyu hapise mahkum edilmesinin ardından Bavyera İçişleri Bakanı Hermann yaptığı açıklamada: "Bunlar deli filan değil", demişti. "İçlerinde Almanya İçin Alternatif Partisi'ne (AfD) yakınlık duyanlar var.

Çoğunun elli yaşının üzerinde erkekler olması ilginç! Son resmi açıklamalara göre bunlar geçmişlerinde büyük düş kırıkları yaşadıkları için radikalleşen, toplumdan ve devletten nefret eden insanlar. Aşırı sağcılarda olduğu gibi 'İmparatorluk vatandaşları'nın da dörtte üçü erkeklerden oluşuyor. Her kente yayılmış bir tarikatı andırıyorlar. İçlerine bir giren kendini bir daha kurtaramıyor. Çoğunluğu borç içinde, zar zor geçiniyor, kaba güce çok yatkınlar. Araları en çok polislerle ve devlet dairelerindeki memurlarla açık! Özellikle Baden-Württemberg ve Bavyera eyaletlerinde son yıllarda silahlı çatışmalara giriştiler.

'İmparatorluk vatandaşları'ndan biri de Amasya doğumlu Mustafa Selim Sürmeli! Haklı olduğu bir dava sonucunda hakkını alamadığına inanan Sürmeli uzun yıllardır Alman yargısının ona komplo yaptığına inanıyor. Bu inancı her geçen yıl artınca sonunda 'İmparatorluk vatandaşları'na katılmış! Kendisi gibilerin haklarını korumak amacıyla son yıllarda değişik kuruluşları yaşama geçiren Sürmeli İnsanlar Hakları Yüksek Komiseri kimliğini (!) taşıyor, Federal Office for the Protection of the Constitution of Germany" ve "Milletlerarası İnsan Hakları Merkezi Vakıf Heyeti" üyesi, ayrıca "Avrupalı Vatandaşlar Merkezi" ve resmi makamların etkili çalışmasını kontrol eden bir komisyonun da başkanı! Ona göre Federal Almanya Cumhuriyeti bir sermaye şirketi! Yürütme ve yasama bu şirketin gerçek görevi! Mustafa Selim Sürmeli bir video açıklamasında: "Bugüne kadar gelmiş geçmiş en büyük demokrat Adolf Hitler'di!" diyor.

"Uzun süre önemsemedik"
Baden–Württemberg Eyaleti Anayasayı Koruma Örgütü şefi Beate Bube yıl sonunda Stuttgart'ta yaptığı basın toplantısında itiraf etti: "Onları uzun süre fark edemedik, önemsemedik, geç kaldık". Şimdi özel bir bölüm yaşama geçirildi, uzmanlara görev verildi. Bakalım "vatandaşlarla" nasıl savaşacaklar, nereye kadar başarılı olacaklar! Ne de olsa sayıları gidgide artıyor. Geçen yıl Stuttgart'taki ABD askeri üssü Patch-Barrack'ın kapısına gelen ve kendilerini "İmparatorluğun" en yüksek yetkilisi ve bakanları olarak tanıtan üç kişi general Neil A. Corson'la görüşmek istemişti. General onları kabul etmeyince de, ellerindeki bildiriyi kapıya bırakmışlardı. Bildiride ABD askerlerinin 'İmparatorluk toprakları'nda koşunlanmasına karşı çıktıkları yazıyordu. Alman Televizyonu ARD geçen yıl Tatort polisiye dizisinde "Özgür Ülke" adını verdiği bir filmle bu konuya el atmıştı.

Yazgıları onları toplumdan koparmış, toplum onları bir daha içine kabul etmemiş. Onlar kendilerine yeni bir yol, yeni bir yuva aramış, fakat bulamadığı için de ümidini çoktan yitirmiş, çırpınan insanlar... Ortak istekleri Alman  İmparatorluğu'nun geri gelmesi. Resmi makamlar birkaç yıl öncesine kadar: "Bunlar silah çılgını, sürekli dırdırı seven zırpırlar", dedikleri 'İmparatorluk vatandaşları'nın gerçekte aşırı sağcı, Yahudilik ve İslam düşmanı, demokrasi ve uyum karşıtı, hiç kimseye güvenmeyen kavgacı kişiler olduğunun farkına daha yeni varmaya başladılar.

9 Şubat 2019

Erich Maria Remarque - "Barış Savaşçısı"



Eleştirel Kültür, 9 Şubat 2019

Ahmet Arpad  


1933'te Almanya'da yönetime el koyan Naziler ise halkın bu gibi aydınlatıcı romanları okumasına karşıydı. 10 Mayıs 1933 günü Berlin Üniversitesi önündeki alanda Nazilerin ateşe attığı binlerce kitap arasında Remarque'ın, ''Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok'' ve ''Dönüş Yolu'' romanları da vardı
 

Bundan 90 yıl önce, 31 Ocak 1929 tarihinde ilk kez basılan "Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok" romanı 20. yüzyılın Alman dilinde yazılmış en başarılı eseridir

"Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok" romanı bundan 90 yıl önce 31 Ocak 1929'da yayımlandığında; 20. yüzyılın Almanca yazılmış en başarılı eseri olacağını ne yazarı Erich Maria Remarque ne de yayıncısı Berlinli Ullstein şirketler grubunun Propylaen Yayınevi düşünden geçirebiliyordu. 1930 yılında Amerika'da beyazperdeye uyarlanan, elli dile çevrilen, yirmi milyon baskı yapan bu roman geçen yüzyılın ilk ve en başarılı savaş karşıtı eseridir. "Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok" (*) ilk altı ayda yarım milyon satar. Piyasaya verilmesinden on iki ay sonra tirajı bir milyona ulaşır.

Remarque bu eseriyle Birinci Dünya Savaşı'nın yaralarını on yıl sonra bile bir türlü saramamış Weimar Cumhuriyeti insanlarını yüreğinden vurmuştu. Okurları savaş yüzünden tramva geçirmiş, ruhsal dengesini yitirmiş, çökmüş bireylerdi. Remarque da onlardan biriydi. 19 yaşında cepheye sürülmüş, ağır yaralı olarak bir yılını askeri hastanelerin koğuşlarında geçirmişti. "Ben bu eserimle şikâyet etmekten çok, savaşta bir neslin yitirilmiş olduğuna toplumun dikkatini çekmek istiyorum" diyen Remarque'ın anlattıkları gerçektir, kendinin ve cephe arkadaşlarının yaşadıklarına dayanır. Carl Zuckmayer: "Bu roman Bilinmeyen Asker'e dikilmiş bir anıttır" der. "Remarque'ın eseri yaşamlarını yitirmiş yüz binlerce genç askerin kalıtıdır. Onu milyonlar okuyacaktır." 20. yüzyılın ilk yarısında toplumsal eleştiri içeren romanlarıyla ünlenen yazar Leonhard Frank'ın şu sözleri de önemlidir: "Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok gibi bir eser ancak yüzyılda bir yazılır!" Erich Maria Remarque ünlü eseri üzerine şöyle demişti: "O çağının bir belgesidir. İzlenimlerimden ortaya çıkmış, tecrübelerimle biçimlenmiş kişisel bir sorumluluk belgesi."

1933'te Almanya'da yönetime el koyan Naziler ise halkın bu gibi aydınlatıcı romanları okumasına karşıydı. 10 Mayıs 1933 günü Berlin Üniversitesi önündeki alanda Nazilerin ateşe attığı binlerce kitap arasında Remarque'ın, "Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok" ve "Dönüş Yolu" romanları da vardı. Remarque, Alman vatandaşlığında çıkarıldı. 1933'lerin kahverengi gömlekli iktidarı onu ve romanlarını kendilerine engel görmeye başlamıştı; çünkü genç yaşta ünlenen yazar, yüzyıllardır Germen efsaneleri ve masalımsı yiğitlik örnekleriyle yetiştirilmiş sıradan Alman halkına savaşın yersizliğini, kötülüklerini herkesin anlayacağı apaçık gerçekler olarak haykırıyordu. Eserlerine edebiyatçılar ve büyük eleştirmenler dudak bükseler de, insanlar Remarque'ı okuyor ve savaşın ne olduğunu, savaştan kimlerin yararlandığını anlamaya başlıyordu.

Remaque ülkesini terk etti ve otuz yıla yakın bir süre de Almanya'ya dönmedi. İtalyan İsviçresi'nin Laggo Maggiore kıyısındaki Porto Ronco'da 1929 yılında satın aldığı villasına yerleşti. Üçüncü romanı, "Hayat Kıvılcımı" 1938'de Hollanda'da basıldı. İkinci Dünya Savaşı yıllarında Amerika'ya yerleşti ve Avrupa'ya tekrar barış gelene kadar da orada kaldı. 1947'de Amerika Birleşik Devletleri yurttaşı oldu. 1941'de İsveç'te yayımlanan dördüncü romanı "İnsanları Seveceksin" savaş nedeniyle Almanya'dan ayrılmak zorunda kalan on binlerce insanın yazgısını anlatır, onların yürekler acısı durumlarını yepyeni bir Remarque anlatımı ve roman tekniğiye ele alır.

"Eski pislikler örtmekle yok edilmez..."
Erich Maria Remarque 1939'da Birleşik Amerika'ya gittikten sonra yarattıklarıyla "Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok"u aşmasını başarmıştır. Hemingway'in etkisinde kalarak, roman yazarlığı tekniğini geliştirmiştir. Ancak o edebiyat tarihçileri ve büyük okur yığınları için her zaman "Batı Cephesi"nin yazarı olarak kalmıştır. İlginçtir, Alman edebiyat çevreleri Remarque'ın romanlarına çoğu kez mesafeli durmuş, hatta onları küçümsemiştir. Onu büyük bir Alman edebiyatçısı olarak övenler daha çok yabancı edebiyat eleştirmenleridir. Ünlü yazarın: "Ülkemiz yazarları eserlerinde bir düşün uğrunda açıkça yan tutabilmek için gerekli yüreklilikten yoksunlar" sözleri üzerinde durulması gereken bir görüştür. "Okurların, basının ya da iş başındakilerin hoşuna gitmemekten, sevilmemekten korkuyorlar. Bundan yanlış bir tutum olamaz" görüşünü ileri süren ünlü yazar ilerde savaş sonrası Almanyası'ndan şöyle söz etmiştir: "Kaygılıyım. Eski Nazi ruhuna şurada burada tek tük de olsa rastlanıyor. Uyanık olmak, dikkatle izlemek gerekiyor." Remarque'a göre genç neslin de ana babalarının bir zamanlar ne suçlar işlediğini çok iyi öğrenmesi gerekir. "Bugün ülkede iktisat, politika ve hukuk alanlarında önemli yerlerde eski Nazilerin görev almasına da aklım ermiyor, beni rahatsız ediyor. Eski pislikler örtmekle yok edilmez."

Remarque'ın amacı, sıradan insanın militaristlerin gerçek yüzünü görmesi ve barışın kutsallığını kavramasıdır. O savaşa karşı sadece kalemiyle savaştı, militarizmi hep eleştirdi, çıkarları adına kimi politikacıların sinsi planlarla insanları boğazlamasını bütün yürekliliğiyle yerdi. Remarque'a göre insanlar arasında gerçek barış; savaşların her çeşidinin kötülenmesi, savaşın insanlık için en büyük yüzkarası olduğunun yığınlara anlatılmasıyla yaşanabilir. Remarque sorumluluğunu bilen bir yazar olarak bu görevini hep yerine getirdi. Savaşa karşı savaş açmış dünya yazarları arasında onun hâlâ ayrı bir yeri vardır.

Savaşın dehşetini, beraberinde getirdiği yıkımı, insanoğlunu birbirine nasıl yabancılaştırdığını birinci ağızdan, çarpıcı bir şekilde dile getiren Remarque; savaşla ilgili bildiğimizi sandığımız gerçekleri sorgulamamızı sağlarken edebiyatın ne kadar güçlü ve ölümsüz bir kaynak olabileceğini de bir kez daha kanıtlar.

Remarque, çağdaş Alman edebiyatının en çok okunan, en çok övülen ve en çok hırpalanan yazarıdır. Romanları hem pek çok okunmuş hem de sık sık yasaklanmıştır. 1933-1945 arasında Almanya ve İtalya'da, 1949-1953 arasında Sovyetler Birliği'nde ve tüm sosyalist ülkelerde. Remarque, günümüz Alman romanı üzerine görüşünü açıklarken; "Alman yazarlar eserlerinde bir düşün uğrunda açıkça yan tutabilmek için gerekli yüreklilikten yoksunlar" demiştir. "Bundan yanlış bir tutum olamaz..."

Milliyetçilik yutturmacası Alman faşizmi
Remarque çok sevilmesi gereken bir yazardır! Neden mi? Savaşa karşı sadece kalemiyle ömrü boyunca savaştığı, militarizmin her biçimini eleştirdiği, şu ya da bu çıkarcılar adına kimi politikacıların sinsi planlarla insanların insanları boğazlamasını bütün yürekliliğiyle yerdiği için. Ona göre insanlar arasında gerçek barış, savaşların her çeşidinin kötülenmesi, savaşın insanlık için en büyük yüzkarası olduğunun yığınlara anlatılmasıyla yaşanabilir. Remarque, sorumluluğunu bilen namuslu bir yazar olarak bunu kırk yılı aşkın bir süre yaptı. Savaşa karşı savaş açmış dünya yazarları arasında Erich Maria Remarque'ın ayrı bir yeri vardır. Yazar romanlarında savaşın gerçek yüzünü yalın, süslemesiz bir üslûpla anlatır. Okul sıralarından koparılıp cepheye, korkunç ölümlere itilmiş gencecik insanlar, ilk anların sersemliğinden kısa sürede kurtulunca, acı gerçekleri görürler. Yurt sevgisi, milliyetçilik sözlerinin kışkırtması geçince kısa sürede toparlanırlar, nasıl da aldatılmış olduklarını kavrarlar. Cepheden canını kurtarmış genç askerlerin savaş sonrası durumları daha da acıdır.

Arkasında on bir roman, bir tiyatro oyunu ve 20. yüzyıl Alman edebiyatında hiçbir yazarın ulaşamadığı büyük bir ün bırakarak 1970 yılının Eylül ayında İsviçre'de bir hastanede öldüğünde yetmiş iki yaşındaydı. Eserleriyle kanlı savaşlardan geçinen çirkin politikacılara seslenir, militaristlerin gerçek yüzünü ve barışın kutsallığını insanlar kavrasın, barış dolu bir dünya gerçekleşsin ister. Milliyetçilik yutturmacasıyla maskelenmiş Alman faşizminin iç yüzünü Erich Maria Remarque romanlarında bütün çirkinliğiyle göz önüne sermiştir. Savaş sonrası eleştirmenlerinin hepsi onun "Barış Savaşçısı" olarak nitelemiştir.


(*) 

Burhan Arpad: "Erich Maria Remarque ayağa kalktı, elindeki içki şişesini lokantada oturanlara gösterek seslendi: 'Bakın, çevirmenim Burhan Arpad bana ne getirdi İstanbul'dan!' Yıl 1956, bir ağustos akşamı, İtalyan İsviçresi, Lago Maggiore kıyısında Porto Ronco. Locanda Miller'in masaları dolu. 20. yüzyılın en ünlü yazarlarından biri kabul edilen Remarque'ı‚ Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok çevirisiyle Türk okuruna tanıtmış ve ardından onun en önemli eserlerini dilimize kazandırmıştım. Porto Ronco'daki akşam yemeği buluşmamıza eli boş gelmemiştim. Değişik içkileri sevdiğini bildiğim yazara İstanbul'dan bir şişe Yeni Rakı'yla bir kutu Sipahi Ocağı getirmiştim. Lago Maggiore'nin büyülü akşamındaki uzun sohbetimizde Remarque ilk tiyatro yapıtı 'Son Durak'ın birkaç hafta sonra Berlin Renaissance Theater'de oynanacağını söyledi. Konudan konuya atladık. Türkiye'deki telif haklarından, edebi çevirinin güçlüğünden, yazarla çeviren arasında bir düşün ve görüş beraberliği zorunluluğundan söz ettik. Remarque, kalın ve sıcak bir sesle, kendine güvenerek konuşuyordu. Garsonun getirdiği birayı içerken, villasında buluşamadığımız için özür diledi: 'Dün gece ve bugün bu saate kadar yeni romanımın (Kara Anıt) son düzeltmelerini yaptım', dedi. Konuşma dönüp dolaştı yine çeviriye geldi. Remarque: 'Edebi eser çevirmenin büyük bir gelir sağlamadığını yakından bilirim' diye konuştu. 'Bunun daha çok manevi yanı olduğu su götürmez. Ben, eserlerimi elle yazar ve sonradan sekreterime dikte ederim. Bu iş için sekreterime ödediğim para, aynı romanın İsviçreli çevirmeninin aldığından çoktur.' Konudan konuya atladık. Gölün gri lacivert sularına ay ışığı vurmuştu. Zaman çabuk geçmişti. Saatlerimize baktık. Ben son trene yetişecektim. Remarque: 'Burhan Arpad'a en iyi dileklerimle' diye imzaladığı 'Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok' romanının eski bir baskısını uzatırken gri mavi gözleri ışıldıyordu. El sıkıştık. 'Belki önümüzdeki yıl Türkiyeye gelirim!' dedi. Sonra cebinden çıkardığı 'Sipahi Ocağı' kutusunu açıp içinden bir sigara aldı, yaktı ve az ötede oturan tanışlarının masasına doğru yürüdü."
(Burhan Arpad'ın 'Remarque' adlı kitabından bir alıntı)